W sobotę, 6 kwietnia 2019 roku w sali konferencyjnej gostyńskiego Muzeum odbyła się prelekcja prof. dr. hab. Piotra Pałusa, pracownika naukowego Instytutu Historii Uniwersytetu Opolskiego na temat „Serbołużyczanie – Słowianie nad Nysą Łużycką i Sprewą wczoraj i dziś”. Jej organizatorami byli: Zarzewie – Na Rzecz Tożsamości, Forum Narodowe Perun oraz Muzeum w Gostyniu. Serbołużyczanie to słowiańska grupa etniczna, zamieszkująca Łużyce, ziemie leżące na terytorium Niemiec. Historycznie Łużyce obejmują także niewielkie fragmenty terytorium Polski i Czech. Serbołużyczanie dzielą się na dwie grupy: Górnołużyczanie (Horni Serbja), mówiący językiem górnołużyckim i liczący około 30 tys. osób oraz Dolnołużyczanie (Dolne Serby), mówiący językiem dolnołużyckim i liczący około 20 tys. osób. Obecnie liczbę osób posługujących się językami łużyckimi szacuje się na zaledwie na 14000-20000. W ciągu VI wieku n.e. Serbołużyczanie zajęli cały region rozciągający się między rzekami Bobrem, Kwisą i Odrą na wschodzie, a rzekami Soławą (niem. Saale) i Łabą na zachodzie (por. Biała Serbia). Na północy region ich osadnictwa sięgał do Berlina. Za rządów Bolesława I Chrobrego w latach 1002-1018 toczyły się trzy polsko-niemieckie wojny, podczas których Łużyce kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk. W 1018 roku na mocy pokoju w Budziszynie zostały przyłączone do Polski, jednak już 1031 roku powróciły do Niemiec.
